Onlar, çocuklarınıza torun gibi davranmayı öğretirken, siz belki de onların suç ortağısınız. Çünkü siz de o yıllarda böyle hayatta kalmıştınız. Siz ve onlar, çocukların bir çıkış yolu bulması için değil, alelade insanların sizi saygın görmesi için bir aradasınız. Çocuk gerçekleri söylediğinde, siz utandınız; çocuk yalan uydurduğunda, siz olgunlaştığını söylediniz, o henüz konuşmaya başladığında onu susturdunuz. O henüz düşünmeye başladığında, hemen ona dikkatli olmasını hatırlattınız. O sadece evde durumu rapor ettiğinde, hemen kaygılarınızı, itibarınızı, o azıcık sosyal korkunuzu üzerinize alıp onu derin bir soğukluğa gömdünüz. Siz sürekli olarak "ben senin iyiliğin için yapıyorum" diyorsunuz, aslında korktuğunuz şey onun kaybetmesi değil, onun itaat etmemesi. Onun geleceksiz olduğunu düşünmek pek de korkutucu değil, asıl korktuğunuz şey, grubunuzda değer kaybetmek. Siz onun destekçisi değilsiniz, onlar için bir içerdeki ajan gibisiniz, onların arkasında değilsiniz, aynı zamanda onların mühimmat deposusunuz. Diğer ebeveynler arasında dikkatlice sıraya giriyor, isim söylüyor, paylaşıyor, yanıt veriyor, beğeniyorsunuz, düşük uyum etiketine takılmaktan korkuyorsunuz; açıkça söylemek gerekirse, siz çocuktan daha çok isim olmaktan korkuyorsunuz. Onlar çocuklara insan önünde torun gibi davranmayı öğretirken, siz ona evde de keskin olmaması gerektiğini öğretiyorsunuz; tavrı olamaz değil, ama insanların sizi güçlü görmesini istemiyorsunuz. Çocuk evde bir sığınak olduğunu sanıyor, ama siz ona toplumsal kaygıların, korkuların, kibirlerin, içsel çatışmaların, çekingenliğin bir setini bir arada veriyorsunuz; bir yandan tanıdıklara sistemin ne kadar iğrenç olduğunu şikayet ederken, diğer yandan çocuğa iğrenç şekilde nasıl hayatta kalacağını öğretmeye çalışıyorsunuz. Siz onun hayatındaki ilk ders olan "Shawshank'in Müdürü" oluyorsunuz, ama sürekli olarak kendinizi bir deniz feneri, bir pusula, hayatın direksiyonu sanıyorsunuz. En sonunda, aslında biraz vahşi, garip ya da özgün olabilecek bir çocuk, sizin birleşik çabanızla, gülümseyen, yüz ifadelerine bakabilen, kendini kısabilen, yüksek uyumlu bir insan torununa dönüştürülüyor. Bu yüzden acele edip çocuğunuzu disipline etmeyin, önce bir hırdavatçıdan bir pense alın, kendinizin insanlardan, olaylardan, utançtan korkan yumuşak kemiklerini çıkarın; hayatta olmak en büyük isyan.
This page may contain third-party content, which is provided for information purposes only (not representations/warranties) and should not be considered as an endorsement of its views by Gate, nor as financial or professional advice. See Disclaimer for details.
Onlar, çocuklarınıza torun gibi davranmayı öğretirken, siz belki de onların suç ortağısınız. Çünkü siz de o yıllarda böyle hayatta kalmıştınız. Siz ve onlar, çocukların bir çıkış yolu bulması için değil, alelade insanların sizi saygın görmesi için bir aradasınız. Çocuk gerçekleri söylediğinde, siz utandınız; çocuk yalan uydurduğunda, siz olgunlaştığını söylediniz, o henüz konuşmaya başladığında onu susturdunuz. O henüz düşünmeye başladığında, hemen ona dikkatli olmasını hatırlattınız. O sadece evde durumu rapor ettiğinde, hemen kaygılarınızı, itibarınızı, o azıcık sosyal korkunuzu üzerinize alıp onu derin bir soğukluğa gömdünüz. Siz sürekli olarak "ben senin iyiliğin için yapıyorum" diyorsunuz, aslında korktuğunuz şey onun kaybetmesi değil, onun itaat etmemesi. Onun geleceksiz olduğunu düşünmek pek de korkutucu değil, asıl korktuğunuz şey, grubunuzda değer kaybetmek. Siz onun destekçisi değilsiniz, onlar için bir içerdeki ajan gibisiniz, onların arkasında değilsiniz, aynı zamanda onların mühimmat deposusunuz. Diğer ebeveynler arasında dikkatlice sıraya giriyor, isim söylüyor, paylaşıyor, yanıt veriyor, beğeniyorsunuz, düşük uyum etiketine takılmaktan korkuyorsunuz; açıkça söylemek gerekirse, siz çocuktan daha çok isim olmaktan korkuyorsunuz. Onlar çocuklara insan önünde torun gibi davranmayı öğretirken, siz ona evde de keskin olmaması gerektiğini öğretiyorsunuz; tavrı olamaz değil, ama insanların sizi güçlü görmesini istemiyorsunuz. Çocuk evde bir sığınak olduğunu sanıyor, ama siz ona toplumsal kaygıların, korkuların, kibirlerin, içsel çatışmaların, çekingenliğin bir setini bir arada veriyorsunuz; bir yandan tanıdıklara sistemin ne kadar iğrenç olduğunu şikayet ederken, diğer yandan çocuğa iğrenç şekilde nasıl hayatta kalacağını öğretmeye çalışıyorsunuz. Siz onun hayatındaki ilk ders olan "Shawshank'in Müdürü" oluyorsunuz, ama sürekli olarak kendinizi bir deniz feneri, bir pusula, hayatın direksiyonu sanıyorsunuz. En sonunda, aslında biraz vahşi, garip ya da özgün olabilecek bir çocuk, sizin birleşik çabanızla, gülümseyen, yüz ifadelerine bakabilen, kendini kısabilen, yüksek uyumlu bir insan torununa dönüştürülüyor. Bu yüzden acele edip çocuğunuzu disipline etmeyin, önce bir hırdavatçıdan bir pense alın, kendinizin insanlardan, olaylardan, utançtan korkan yumuşak kemiklerini çıkarın; hayatta olmak en büyük isyan.